یک عکس خوب ، یک عکاس خوب

خب عکس پست قبلی یکی از بهترین عکسایی هستش که تو چند وقت گذشته دیدم

جالب دونستم یکمی راجع بهش بنویسم

موضوع وقتی جالبتر میشه که خودت اون لحظه رو تجربه کرده باشی و بخوای از بیرون نگاه کنی

از چشم دوربین

از چشم ...

عکاس!

علاوه بر این که کادر بندی عمودی بوده، نحوه پخش فضاهای خالی و سوژه ها کاملن دلالت برعدم تاکید بر جزء و بر عکس نگاه به کل دارد

چهره راحت شخض داخل عکس (عکس گیرنده شونده یا معکوس :دی) کاملا بی خبری او از چکانده شدن دکمه ی شاتر را نمایان میکند

(یه خصوص که ابروهاش سر جاشه :)))

نور عکس و بازتاب تصویر بیرون روی دیوار صیقلی یک روز آفتابی و یک فضای گرم رو یاد آور میشود که با دیدن فنجان ها و چای کیسه ای اطمینان به این موضوع بیشتر هم میشود

در اینجا عکاس با یک ترفند کاملن رندانه و تحسین برانگیز با قرار دادن گوشه ای از لیوان دیگر در تصویر بر وجود شخص دوم و یا به قولی خودش تاکید نموده

رنگ بندی نیمه ی پایین عکس دارای کنتراست بیشتری نسبت به نیمه ی بالایی عکس است و چشم را متوجه خود می کند اما در کل وزن رنگی قسمت پایین بیشتر از بالای عکس نیست و کلیت مجموعه ی داخل عکس رو سالم نگه میدارد

نکته جالب شباهت میان رنگ قیره قسمت پایین با محتویات قسنت سفید همان نیمه است

در عین حالی که عکاس بر موضوع کلیت آن فضا تاکید دارد نمیتوان از نگاه به بیرون کادر فرد حاضر در عکس چشم پوشی کرد

به خصوص که انعکاس سبز رنگ عینکش (که کاملن با تونالیته های دیگر موجود در عکس متفاوت است) حاتی تاکید گونه دارد

نگاه رو به بیرون بیننده را مشتاق به تصور کردن فضای خارج از کادر میکند

واینجا باز تاکیدی برسوژه عکس ، یعنی فضای محیط عکس می یابیم

البته احتمالن نگاه شخص و دهان نیمه بازش به عبور فکری کوچک و شاید خاطره ای زیبا از ذهنش مربوط است واینجاست که عکاس آس خود را رو میکند و بیننده را درفهمیدن کامل آن فضا ناکام میگذارد

به فرد داخل عکس نگاه کنید ، میتوان هر لحظه منتظر بود که برگردد و بگوید "خب کجا بودیم؟"

----------------------------------------------------------------------

عکس بدون هرگونه ویرایش و برش قرار داده شده